Anëtarësohu në forum

Pershendetje e Z. Abdi BALETA ne promovimin e librit me permbledhjen e kumtesave te paraqitura ne Simpoziumin Kombetar me titull “INTEGRIMI I SHQIPTAREVE NE EUROPE DHE VLERAT QE ISLAMI PERCJELL NE KETE INTEGRIM”

_______________________________________________________

KOSOVA MIDIS ISLAMOFOBISE DHE ANTIAMERIKANIZMIT

"Në një Hadith që përsëritet shpesh është rrëfyer se Profeti Muhamed u tha një grupi të pasuesve të tij se po të donin të dinin nëse Allahu ishte i kënaqur me bashkësinë myslimane le të vështronin udhëheqjen e saj. Në qoftë se Allahu është i kënaqur me një bashkësi "Ai do të vendosë si udhëheqës të tyre më të mirin prej tyre". Por në qoftë se nuk është i kënaqur "Ai do të lejojë më të keqin midis tyre të bëhet udhëheqës"

Xhon L. Esposito & Dalia Mogahed

"Kush flet në emër të Islamit", N.Y, 2007, fq.25

"Qysh nga fundi i Luftës së Dytë Botërore bota myslimane ka qenë në marrëdhënie dashuri-urrejtje me SHBA. Për ata që duan ta njollosin, Amerika është e mbrapshtë se ka për qëllim kryesor sundimin global, është një përbindsh që e predikon demokracinë me zjarrin e armëve. Për admiruesit e saj, Amerika është kalorësi i bardhë që mbron njerëzimin nga tirania... Kështu, Islamofobia dhe Antiamerikanizmi vazhdojnë të mbizotërojnë në ligjërimin tonë"

Anvar Ibrahim

Në librin e Mohamed Nimer-it "Islamofobia dhe Antiamerikanizmi", SHBA 2007, fë. 37

Ka disa kohë që tek shqiptarët dhe tek miqtë e tyre më të mirë është vënë re njëfarë pakënaqësie ngaqë u duket se procesi i njohjes ndërkombëtare të pavarësisë së Kosovës nuk ka ecur me ritmet e duhura. Në të vërtetë kjo njohje nuk ka ecur me ritmet që dëshironin shqiptarët dhe miqtë e tyre dhe ka ngecur në disa shtete e grupime shtetesh ku mendohej se njohja ishte e sigurtë dhe do të bëhej pa ngurime e vonesa. Më e "papritur" dhe më zhgënjyese duket ngecja e njohjes nga vendet arabe-myslimane dhe Konferenca e Vendeve Islamike. Kjo ngecje ka shkaktuar edhe pezmatim të kuptueshëm, por që nuk duhet të kalojë në dëshpërim.

Zhgënjimi shqiptar po kalon në një pezmatim edhe më të theksuar pas "suksesit" të parë diplomatik të Serbisë në OKB, që arriti të fusë në rendin e ditës të punimeve të sesionit të tanishëm të Asamblesë së përgjithëshme propozimin serb që t’i kërkohet mendim këshillimor Gjykatës së Drejtësisë në Hagë për ligjëshmërinë e shpalljes së njëanshme të pavarësisë së Kosovës. Ky "sukses" i parë diplomatik i Serbisë nuk duhet perceptuar aspak si një "humbje e parë" diplomatike për Kosovën. Ky "sukses" serb më shumë dëshmon për amullinë politiko-diplomatike që ekziston në diplomacitë e shteteve të ndryshme, që krijon telashe edhe në OKB.

Njohja e pavarësisë së Kosovës sipas precedentëve, jo si rast "sui generis"

Futja e kësaj kërkese në rendin e ditës së punimeve ende nuk do të thotë se Asambleja e përgjithëshme do ta miratojë rezolutën për të kërkuar mendimin e Gjykatës së Hagës. Kështu që ende ka shumë mundësi që "suksesi i parë" diplomatik i Serbisë të zhvleftësohet dhe të kthehet në "fitore të parë" të Kosovës në OKB, në rast se Asambleja nuk e mbështet idenë serbe dhe nuk e çmon se duhet kërkuar mendim këshillimor në Gjykatën e Hagës. Gjasat për një kthesë të tillë janë më të mëdha tani që Rusia ka njohur Osetinë e Jugut dhe Abhazinë dhe nuk duhet të jetë shumë e interesuar që edhe këto dy raste të bëhen objekt shqyrtimi në Gjykatën e Hagës.

Në rast se Asambleja e përgjithëshme e miraton kërkesën e Serbisë, kjo sigurisht do të jetë "suksesi" i dytë diplomatik për Serbinë, por aspak "humbje e madhe" për Kosovën, sepse mbetet ende si mundësi më e madhe që Gjykata e Drejtësisë në Hagë të gjykojë drejt dhe të japë atë mendim që është i arsyeshëm, kundër dëshirës së Serbisë. Në këtë rast Serbia do të pësonte një humbje të madhe, "një Kumanovë juridiko-ndërkombëtare".

Por edhe sikur Gjykata e Drejtësisë të japë mendim këshillimor sipas oreksit të Serbisë, kjo vetëm do të krijonte pështjellim në diplomacinë ndërkombëtare e në ecurinë e mëtejshme të procesit të njohjes ndërkombëtare të Kosovës, por kurrsesi nuk mund të zhbëjë atë që është bërë në realitet, pavarësinë dhe njohjen juridiko- ndërkombëtare të deritanishme të Kosovës. Asnjë shtet nuk është krijuar në saje të ndonjë mendimi këshillimor nga Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë. Asnjë shtet nuk është njohur vetëm pas një mendimi-këshillimor të Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë. Mbi të gjitha asnjë shteti të njohur nuk i është tërhequr pavarësia nga Gjykata, asnjë shtet nuk është detyruar të pezullojë pavarësinë e tij. Asnjë shtet nuk është shtrënguar nga ndonjë mendim këshillimor gjyqsor të tërheqë njohjen që i ka bërë një shteti tjetër. Në këtë drejtim Kosova nuk mund të përbëjë një rast "sui generis", por është një hallkë më shumë në zinxhirin e gjatë të precedentëve ndërkombëtarë.

Një këshillë e gabuar, si i pëlqen Serbisë, nga Gjykata e Hagës do të shërbente vetëm për keq në marrëdhëniet ndërkombëtare, sa për të nxitur më shumë Serbinë të tollovisë më tej Ballkanin dhe Europën. Shqiptarët natyrisht do të kenë më shumë telashe nga kjo, por duhet të mësohen t’i përballojnë edhe këto ngatërresa serbe. Nuk mund të ketë më kthim mbrapa për askend, as për Serbinë që të rikthehet në Kosovë, as për shqiptarët që të bëjnë mbrapsht në rrugën e tyre, duke "pezulluar pavarësinë", ose duke nisur bisedime të reja për statusin me serbët, as për diplomacitë që kanë njohur pavarësinë e Kosovës, as për diplomacitë që ngurojnë të njohin Kosovën e pavarur.

Vulat shqiptare dhe ndërkombëtare në aktin e krijimit të shtetit të pavarur të Kosovës tashmë janë vënë dhe nuk i fshin dot kush. Shqiptari që do të tentonte të fshinte këto vula duhet ndëshkuar në vend me rreptësinë më të madhe si tradhtari më i madh në historinë e kombit. Ndërkombëtari që do të sugjeronte të fshihen edhe një herë këto vula duhet demaskuar e kudërshtuar në vend si batakçiu më i madh ndërkombëtar i gjitha kohërave. Pas kësaj që bëri Serbia edhe në OKB pushtetarët e Kosovës duhet ta bëjnë prerazi të qartë se me Serbinë derisa kjo të ketë kryer njohjen de jure të shtetit të Kosovës nuk mund të ketë fare kontakte e bisedime për asnjë çështje, sepse Kosova e Serbia realisht janë shtete në gjendje lufte.

Mosnjohja arabo-islamike e pavarësisë së Kosovës, si shembje e iluzioneve shqiptare

Zhgënjimi e pezmatimi nga ngadalësia ose ngecja e procesit të njohjes ndërkombëtare të Kosovës po shkakton një nervozizëm politik të panevojshëm dhe të parakohëshëm në Prishtinë, çka shprehet më shumë nëpërmjet qortimeve të rënda pa baza ndaj shërbimit diplomatik kërthi të Kosovës në shtypindhe në parlamentin Kosovës (Zijadin Gashi "Debate të ashpra rreth politikës së jashtme dhe njohjes", gazeta "Standard" 19 shtator 2008).

Tani dëgjojmë e lexojmë shumë fjalë që e kthejnë mbarë e mbrapsht zhgënjimin e pezmatimin me vend e me mjaft arsye, që na erdhi si i papritur nga ata që besonim ndershmërisht se nuk do të na vinte, nga vendet arabe-myslimane. Të gjithë uronim dhe prisnim sinqerisht të ndodhte e kundërta. Edhe më skeptikët për këtë (ku radhis të paktën prej 10 vitesh edhe veten time) kujtonin se gjithsesi vendet myslimane nuk do të binin në këto pozita të pahijshme me mosnjohjen e pavarësisë së Kosovës, kur në Europë lindi një shtet i dytë me shumicën e popullsisë së besimit islam. Por ja që në politikë ndodhkan të papriturat më të çuditëshme se në lojën e futbollit. Në fushën tënde, ku kujton se e ke të sigurtë fitoren, pëson humbje dhe pikët që të duhen për të mos shkuar poshtë në klasifikim i merr gjetkë, ose t’i dhurojnë të tjerë.

Sidoqoftë, fjalët nuk kanë të pushuar për "rrengun" që na bënë vendet myslimane. Disa pezmatimin e shprehin me sinqeritet, disa me cinizëm e për provokim. Disa thonë mendime e fjalë që u ka ikur koha e nuk bëjnë më pare, pra fjalë fatkeqe. Disa kanë gjetur rast të thonë sërish fjalën e keqe për këtë që po ndodh e të spekulojnë për të nxitur histerinë antimyslimane tek shqiptarët. Disa përpiqen të hyjnë me vonesë në këtë lojë fjalësh që të ndihmojnë në zbulimin e shkaqeve që shkaktuan këtë zhgënjim e pezmatim. Disa këto shkaqe i kërkojnë vetëm në sjelljet e shqiptarëve që kanë zemëruar vendet myslimane. Të tjerë shkaqet i kërkojnë vetëm në sjelljet e vendeve myslimane, duke i paraqitur ata si borxhlinj ndaj shqiptarëve, për arsyen e thjeshtë se kanë me ta fenë e përbashkët.

Por ajo që bie më shumë në sy është se propaganda shqiptare e paraqet punën sikur në botë të kishte vetëm 100 shtete: 50 shtetet që kanë njohur pavarësinë e Kosovës dhe 50 shtetet anëtarë të Konferencës Islamike që bëjnë "mëkatin" e rëndë të sabotimit të njohjes së kësaj pavarësie. Propaganda shqiptare më shumë hesht për faktin se në botë ka dhe 100 shtete të tjerë, që gjithashtu mund e duhet ta njohin pavarësië e Kosovës, si dhe për faktin se midis këtyre 100 shteteve të tjerë janë dhe shtete që ua kanë vërtetë borxh shqiptarëve, më shumë se vendet islamike, të njohin shtetin e Kosovës, sepse janë fqinjë të shqiptarëve, janë anëtarë grupimesh që tashmë kanë njohur Kosovën, janë dhe vende që kanë pasur marrëdhënie të ngushta me shqiptarët. Për këta nuk dëgjojmë e nuk lexojmë fjalë zhgënjimi e pezmatimi.

Askush nuk thotë fjalë fatkeqe, apo fjalë të keqe për sfidën që u bëjnë shqiptarëve Greqia, Maqedonia, Mali i Zi (fqinjët e afërm), Rumania (mike e vjetër gjoja) bashkë me Moldavinë, Spanja, Portugalia, Kina e madhe Popullore (motër e shkuar motrës dikur) për futjen e së cilës në OKB Shqipëria ka bërë më shumë se çdo shtet (nuk nuk më vjen keq që kam punuar edhe unë në këtë çështje); Vietnami-vëlla që e mbështetëm në luftën për çlirim e bashkim kombëtar; Kamboxhia e Sihanukut, me të cilën jemi sjellë si me kushërirën e parë (kam qenë përkthyes i Sihanukut kur ai bënte vizita në Shqipëri); Laosi që na dukej si kushëriri i dytë; Ukraina, që duhet ta dijë vlerën e pavarësisë derisa nuk qëndroi dot me vëllezërit rusë; Armenia që bën luftë për të shkëputur nga Azerbaixhani krahinën e Karabakut të Sipërm); Vatikani që e di mirë se për hir të tij politikanët shqiptarë kanë lënë shije të keqe tek myslimanët, duke vënë fotografitë e Papës e të Nënë Terezës në zyrat e larta shtetërore në Kosovë e në Shqipëri; vendet katolike në rajone të ndryshme që për solidaritet fetar presin çfarë do të bëjnë Papa; apo Spanja e rikonkuistës antimyslimane; Sllovakia që vetë as me çekët e kulturuar dhe të sjellshëm nuk qëndroi dot, ndërsa shqiptarëve u kërkon të rikthehen nën gjenocidin serb; India një kontinent që bën pazare meskine në dëm të një populli të vockël ballkanik,( i cili ia ka bërë një shërbim të veçantë, nëpërmjet bijës së vet Nënë Terezës së Kalkutës).

Edhe më shumë se Egjipti, që ka harruar se shtet modern e bëri një shqiptar, Mehmet Aliu, avokatë të zellshëm të propozimit serb në OKB në fazën procedurale qenkan bërë dy shtete tipike katolike: 1) Spanja e realpolitikës meskine, atdheu i inkuizicionit katolik dhe i rikonkuistës antimyslimane, i anarkizmit majtist, i fashizmit militarist dhe vendlindja e Opus Dei-t; 2) Argjentina e juntave ushtarake, e zhdukjes masive të njerëzve, e aventurës ushtarake kundër Britanisë së Madhe për ishujt Malvinas (Falklend) që e humbi turpshëm luftën.

Tani ndjej keqardhje të thellë që kur isha përfaqësues i Shqipërisë në OKB kam mbajtur një fjalim për të mbështetur Argjentinën në konfliktin ushtarak që kishte me Britaninë e Madhe, duke u nisur nga fakti se anglezët po bënin luftë në cepin tjetër të botës, mijra kilometra larg, pranë brigjeve argjentinase për territore që i kishin përvetësuar në kohën e ekspansionit kolonial. Nuk mund ta harroj që në dalje të sallës së Asamblesë së përgjithëshme pas fjalimit më priste një diplomat i Argjentinës, i cili më falënderoi nxehtësisht dhe më siguroi se vendi i tij kurrë nuk do t’ia harronte Shqipërisë së vogël këtë mbështetje të madhe. Por ja që vendi i tij dëshmoi se e ka harruar nderimin për nderin e bërë. Kjo është diplomacia që bën realpolitikë(!).

Kuptohet që shqiptarët me të drejtë kanë mbetur të zhgënjyer, të pezmatuar nga qëndrimet e vendeve arabe e myslimane. Shumë shqiptarë prisnin të mos ndodhte kështu. Madje sapo u shpall pavarësia e Kosovës njerëzit e diplomacisë e të propagandës shqiptare me njoftime pa përgjegjësi ndikuan të krijohej ideja se Konferenca Islamike kishte vendosur njohje në blok të Kosovës. Me gjithë skepticizmin tim prej gati 10 vitesh se mund të ndodhte një gjë e tillë, të këndëshmen më pëlqeu ta merrja për të vërtetë. Por kjo nuk mund të zgjaste. Zhgënjimi i parë nga davaritja e iluzionit për njohje në blok u pasua nga zhgënjimi prej zvarritjes së njohjes individuale prej shteteve myslimane. Këta shtete natyrisht kanë gabuar shumë, cilatdo qofshin arsyet e përbashkëta e të veçanta që kanë pasur për të nguruar kaq gjatë.

Por për të kuptuar mirë atë që ka ndodhur duhet t’i kthehemi edhe aspektit tjetër të problemit e të kuptojmë se zhgënjimet tona janë edhe rrjedhojë e iluzioneve që kemi ushqyer, janë edhe pasojë e një mendjelehtësie në gjykimin e politikës së shteteve të tjerë dhe sidomos e njëfarë psikologjie se e kishim në xhep njohjen arabe e islamike vetëm për faktin se jemi në shumicë myslimanë. Pushtetarët e politikanët shqiptarë në Kosovë e në Shqipëri nuk e vrisnim mendjen shumë për "lidhjet myslimane". Vetëm kur u erdhi veza pretenduan se kanë të drejtë të kërkojnë gjithçka nga vendet myslimane, madje të kërkojnë më me ngulm se nga vende të tjera që kishin dhe e kanë detyrim më të madh të njohin shtetin e pavarur të Kosovës, sikurse janë vendet fqinjë, anëtarët e Bashkimit Europian që kanë mbetur pa e njohur pavarësinë e Kosovës, shtete me të cilët Shqipëria ka zhvilluar marrëdhënie etj.

Prandaj arabëve dhe myslimanëve duhet t’u lëmë pakënaqësinë tonë për zhgënjimin që na bënë, por për vete duhet të kuptojmë më qartë arsyet përse kanë vepruar kështu dhe gabimet që kemi bërë ne shqiptarët që ata nuk kanë treguar dëshirë për të mos na zhgënjyer. Sidoqoftë problemi më kryesor për ne është të sqarojmë mangësitë tona që të përmirësojmë diçka në qëndrimin e një numri të madh shtetesh ndaj njohjes së Kosovës.

(Mos)njohja arabo-islamike e Kosovës si pasqyrë e gabimeve të shqiptarëve

Gabimet dhe mangësitë e shqiptarëve ( të Shqipërisë e të Kosovës) nuk janë të pakta e të vogla.

Islami është fyer si fe e prapambetur, e imponuar me dhunë, si fe e pushtuesit, si faktor shpërfytyrues i arbërve që u bënë shqiptarë, si kromë që e bën Europën të neveritet nga shqiptarët; është quajtur publikisht deri "fe e poshtërimit njerëzor", "mëkat fillestar" nga i cili duhet të dliremi, burim terrorizmi, dhune e padijenie. Myslimanët shqiptarë janë shpallur nga ish-kryetari i shtetit të tyre të gjithë hipokritë që pak t’u gërvishtësh lëkurën u del mishi i krishterë.

Botën myslimane e kemi fyer sa kemi mundur për fondamentalizëm e terrorizëm islamik, për talebanizëm, për alkaedizëm e binladenizëm. Në Shqipëri është bërë gjueti shtrigash ndaj çdo arabi e jo arabi që dukej si mysliman. Në Shqipëri janë sjellë, mbjellë, kultivuar e shartuar të gjitha varietetet e stereotipeve antimyslimane që gjenden në vendet fqinj sllavo-grekë e në Perëndim, është importuar pa hesap islamofobi ekstreme. Nga mjedise politike dhe intelektuale në Shqipëri, ku prin patriarku i letërsisë shqiptare, Ismail Kadare me disa shqytarë të tij antimyslimanë, është nxitur dhe ushqyer një histeri antimyslimane si ajo kundër çifutëve në Gjermaninë hitleriane dhe janë përgatitur e propaganduar programe e projekte fetare, politike, kulturore e administrative për zhbërjen e myslimanizmit, për të detyruar myslimanët shqiptarë të ndërrojnë fenë e të bëhen të krishterë.

Deri ministra, kryeministra e kryetar shteti të Shqipërisë janë përfshirë në të tilla fushata antimyslimane. Deri në Londër ka shkuar një ish-kryetar shteti i Shqipërisë që të bindte anglezët se kryqëzata për rikonkuistën shqiptare kishte nisur e po përparonte vrullshëm. Në artikuj të shumtë analizues e në librin prej 700 faqesh "Përballjet me Islamofobinë" (pas botimit të këtij libri kam lexuar në librin "Kush flet në emër të Islamit", 2007, fq. 135, se më 7 dhjetor 2004 sekretari i përgjithëshëm i OKB-së, Kofi Anan kishte thirrur një konferencë me temën "Përballjet me Islamofobinë: Edukimi i tolerancës dhe i mirëkuptimit"), jam përpjekur të kundërshtoj këtë islamofobi dhe kam polemizuar me zërat e saj më të fuqishëm si Ismail Kadare, Arbën Xhaferri, Veton Surroi, Pirro Misha, Kiço e Ben Blushi, Mustafa Nano, Neshat Tozaj, Skënder Shkupi, Aurel Plasari, priftërinj e intelektualë katolikë nga Kosova e Shkodra, me gazeta e botime të mekanizmave të katolikocentrizmit, të Vatikanit e të Opus Dei-t në Shqipëri, me janullatistët e ndihmuar nga Greqia, deri dhe me një palolibër si "Nacional-islamizmi shqiptar. Baleta e Feraj" (2001) që doli si amalgam i të gjitha prirjeve islamofobe.

Vetëm në Shqipëri ka bërë vaki që hyrja në Konferencën Islamike të trajtohet nga politikanët, gazetarët dhe intelektualët si një mëkat i madh, sikur po hyhej në sektin e satanistëve. Vetëm në Shqipëri ka bërë vaki të kërkohet me kokëfortësi dalja zyrtare nga një forum politiko-diplomartik si Konferenca Islamike me pretekstin se Shqipëria është vend laik (a thua se Turqia nuk është laike), se Shqipëria ka 3 besime (a thua se nuk ka vende të tjera me disa besime, duke përfshirë edhe Rusinë që po anëtarsohet); se prania në Konferencën Islamike do të thotë të zbatohet sheriati në Shqipëri, ku sheriatin nuk e zbatojnë në fakt as vendet që paraqiten si fanatike.

Vetëm në Shqipëri bëri vaki që kur Europa e krishterë dërgoi ministrin e jashtën spanjoll, në fillim të vitit 2006, që Shqipëria të ndërhynte në botën islame që të ulej vala e demonstratave kundër karikaturave të Profetit në gazetat e Perëndimit, "ajka" (e thartuar) e politikës dhe diplomacisë shqiptare të gjithë krahëve të spektrit politik iu vërsulën Spanjës me fyerje se gjoja po na bënte edhe Shqipërinë vend islamik. Në këtë fushatë të turpshme u përfshi edhe kreu i Komunitetit Mysliman Shqiptar. Vetëm tek shqiptarët ka ndodhur që të jenë mbi 90% myslimanë, si në Kosovë, dhe kreu i tyre politik të mbajë në murin e zyrës "Atin e Shenjtë" të katolikëve. Vetëm tek shqiptarët, në shumicë dërmuese myslimanë, është vënë re që nderimi për Nënë Terezën e Kalkutës të kthehet në psikozë e histeri kolektive për përqafimin e filozofisë së durimit të mjerimit, që vajzave shqiptare t’u reklamohet nga gjithë mediumet si modeli i lumturisë ndjekja e shembullit të Nënë Terezës (pra të bëhen murgesha). Politika shqiptare në Shqipëri e Kosovë është përpjekur të ikë si djalli nga temjani nga kontaktet politike, kulturore, apo shkencore me botën myslimane.

Ka edhe më. Po le të ndalemi për të thënë se vendet myslimane të gjitha këto i kanë vërë re dhe siç zhgënjehemi ne sot me ftohtësinë e tyre në rastin e mosnjohjes së pavarësisë së Kosovës, janë zhgënjyer edhe ata më parë nga këto sjellje të çuditëshme "myslimane" tonat.

Në propagandën e analizat mediatike e gazetareske shqiptare tani dallojmë katër prirje kryesore: 1) Të fajsohen në maksimum, me mallkime apo përvbuzje, vendet arabe e myslimane që deri tani nuk po e njohin shtetin e pavarur të Kosovës, sikurse kishin llogaritur shqiptarët. 2) Të kërkohen ku janë e ku nuk janë argumentet shfajësuese për këtë qëndrim të vendeve arabe e myslimane dhe faji të kërkohet vetëm tek gabimet e njëpasnjëshme që kanë bërë shqiptarët (Shqipëria e Kosova) në qëndrimet ndaj këtyre vendeve 3) Të bëhen analiza gjoja të baraspeshuara për të shpjeguar se arabët e myslimanët nuk kanë qenë ashtu si i mendonin shqiptarët dhe tani këta kanë rastin të mësojnë se nuk duhet të shpresojnë shumë tek Islami e myslimanët, por njëkohësisht duhet të marrin distancë edhe nga perëndimorët që nuk shihen me sy të mirë në botën myslimane. 4) Të shfrytëzohet rasti për të ngritur një fushatë të re për çrrënjosjen e myslimanizmit tek shqiptarët dhe për të intensifikuar fushatën e konvertimit të myslimaëve shqiptarë në të krishterë, që të ecë përpara edhe fryma e mirëkuptimit midis ballkanasve, e këta të mos grinden kot për hesap të fuqive jashtëballkanike.

(Mos)Njohja e pavarësisë së Kosovës, si tregues i kontradiktave botërore

Udhëheqësit,vëzhguesit, studiuesit dhe komentuesit politikë janë të shqetësuar për të kuptuar zhvillimet e ndërlikuara në botë dhe veçanërisht për të parashikuar se çfarë mund të ndodhë në të ardhmen.

CIA paska përgatitur për dy kandidatët amerikanë për president një raport të fshehtë se si mund të shkojnë punët në botë deri në vitin 2025. Përgatitja e raporteve të tillë është pratikë e zakonshme në punën e CIA-s, që për këtë qëllim ka dhe një mekanizëm të veçantë këshillimor "Këshillin Kombëtar të Zbulimit". Ky Këshill në vitin 2003 ka lëshu