Anëtarësohu në forum

Trillimet e z.Alfred Moisiut

Faik Miftari

13.11.2005

Me datë 10 nëntor 2005, ditë e enjte, kryetari i Shqipërisë z. Alfred Moisiu, mbajti një ligjëratë në forumin e Oksfordit me titull ”Toleranca ndërfetare në traditën e popullit shqiptar”. Edhe pse z.Alfred Moisiu si kryetar i shtetit shqiptar në vend që të luaj rolin e unifikimit të popullit shqiptar, ai në fjalimin e tij hodhi trillime të shumta në llogari të popullit shqiptar shumicë mysliman si në Shqipërinë Londineze njashtu edhe në trojet shqiptare jashtë sajë. Në këtë reagim do të ndalem vetëm në disa nga trillimet e tija të shumta të paraqitur në forum. Alfred Moisiu deklaron se “Gjendja fetare e popullit shqiptar mund të gjykohet në dy pikëpamje:

1. në pikëpamje vertikale diakronike të gjithë shqiptar janë të krishterë;

2. në pikëpamje horizontale sinkronike shqiptarët janë një popull ku bashkëjetojnë të dyja fetë abrahamike, krishterimi dhe islamizmi”.

A mos vallë z.Alfred Moisiu nuk do ta shikojë realitetin, apo mos është duke ëndërruar se jeton në shekullin e XV, është e vërtetë se të gjithë shqiptarët në të kaluarën kanë qenë të krishterë, por që tani të gjithë shqiptarët janë të krishterë, këtë edhe një fëmijë e vogël e di se është gënjeshtër e kulluar, por ja nuk po e ditka i pari i shtetit shqiptar Alfred Moisiu. Është botërisht e ditur, i pëlqeftë apo jo zotëri kryetarit se 90% të kombit shqiptar është me përkatësi islame dhe se vetëm 10% me përkatësi krishtere. Në Shqipëri ky numër është 70% shqiptar mysliman dhe se vetëm 30% shqiptar të krishterë, në Kosovë 98% shqiptar mysliman dhe se vetëm 2% shqiptar të krishterë e në Maqedoni 100% shqiptar mysliman. Krishterimi dhe islamizmi nuk janë të dyja fetë abrahamike, por janë të dyja fetë hyjnore që kanë të përbashkët pejgamberin Ibrahimin apo profetin Abraham i nderuari z.kryetar. Më tutje cekët se “ në Shqipëri nuk është traditë të bëhet regjistrimi zyrtar mbi baza fetare. Përkatësia fetare nuk bënë pjesë në gjeneralitetet e regjistrimit të popullsisë”. A thua se vetëm Shqipëria do të duhej të dallohej nga bota e civilizuar ku përveç tjerash gjatë regjistrimit të popullsisë figuron rubrika e posaqshme ku qytetarët deklarohen lirshëm çfarë përkatësie fetare i takojnë. Mos vallë nga rezultati i dalur i deklarimit të shumicës shqiptare me përkatësi islame, është alibi i vetëm që nuk e lejojnë strukturat udhëheqëse shqiptare këtë deklarim. Më tutje cekët se “ ky vështrim vertikal përmban dhe shpjegon thelbin e tolerancës fetare tek shqiptarët. Toleranca fetare tek shqiptarët ka ekzistuar para shfaqjes së këtij faktori të ri, gjegjësisht ardhjes së Islamit”.

Vetëm pas përqafimit të fesë Islame shqiptarët mysliman kanë treguar tolerancë maksimale ndaj krishterëve shqiptar që nuk e kanë pranuar Islamin , sepse feja Islame nuk përhapet me dhunë, por vetëm me vullnet, dhe se bashkëjetesa shekullore me të krishterët shqiptar është atuja kryesore e këtij fakti sa të drejtë po aq edhe human.

Ndërsa në kohën kur trojet shqiptare e përshkoi “vija e Teodosit”, me ç’rast populli shqiptar u përça në dy rite të kristianizmit, në atë romako-katolik dhe bizantino-ortodoks, bëri që 90% të shqiptarëve të përkisnin ritit bizantinoortodoks dhe se vetëm 10 % ritit romakokatolik. Ardhja e fesë Islame në trojet shqiptare shërbeu vetëm si digë e fortë për ruajtjen e identitetit kombëtar shqiptar nga rreziku i asimilimit total sllav a grek me rastin e kalimit të “vijës së Teodosit” me ç’rast populli shqiptar iu nënshtrua rrezikimit të humbjes totale kombëtare shqiptare, e të mos flasim për trajtime ç’njerëzore të shqiptarëve ortodoks në Kosovë nga ana e sundimtarit serb car Dushanit.

Neve shqiptarëve mysliman nuk na ka penguar fare që në krye të shtetit shqiptar të vini ju z.Alfred Moisiu me përkatësi fetare ortodokse. Por paramendoni a do të kishte mund të ndodh, bie fjala në Serbi apo Male të Zi apo Maqedoni e të mos flasim për Greqinë që në krye të shtetit të vie një shqiptar mysliman.

Në fund po e përfundojë këtë reagim me thënjen e të famshmit Faik bej Konicës

“Ky komb nuk mësohet e nuk kulturohet nëpërmjet lavdit, por nëpërmjet kritikës”.