Anëtarësohu në forum

Fjalimi kishtar i presidentit

Olsi Jazexhi

21.11.2005

Fjalimi i presidentit Alfred Moisiu, mbajtur në Bashkimin e Oksfordit më datë 9 nëntor 2005, shkaktoi një furtunë polemikash në shtypin shqiptar dhe reagime të ashpra nga organizatat e ndryshme muslimane shqiptare në mbarë botën. Reagimi i parë ndaj fjalimit erdhi nga Forumi Musliman i Shqipërisë, i cili, denoncoi nga webfaqet e tij fjalimin e presidentit si provokativ për mbarëvajtjen e tolerancës fetare në vend, dhe për këtë kërkoi një falje publike. Çfarë ishte problematike në fjalimin e presidentit, ishte gjuha njëanëse që ai përmbante ndaj historisë, kulturës dhe identitetit të Shqipërisë të cilën presidenti e përshkruante si tërësisht kristjane. Ndërsa presidenti fliste me një pathos biblik për identitetit kristjan të Shqipërisë, i cili i shkon për shtat vetëm ndonjë misionari të zellshëm të krishtërimit apo ndonjë tele-evangjelisti të tipit Pat Robertson, dhe jo një presidenti laik, e tashmja dhe koha osmane e Shqipërisë, kur shumica e shqiptarëve u islamizua, trajtohej me përçmim. Për më tepër dhe në kundërshtim me kushtetutën e Republikës së Shqipërisë, presidenti Moisiu tregohej i njëanshëm në ligjërim, ndërsa nënvleftësonte kontributin e shumicës muslimane në vend në mbarëvajtjen e tolerancës, dhe, në mënyrë të habitshme deklaronte se shqiptarët muslimanë të këtij vendi qenkeshin pakicë, dhe biles ata pakë që ishin, qenkëshin të gjithë të krishterë.

Fjalimi i presidentit Moisiu, nuk është i pari i llojit të tij që hidhet në mediat shqiptare, të cilat në vitet e fundit janë mbushur shpesh me shkrime islamofobike dhe raciste kundrejt çdo gjëje që i ka ardhur Shqipërisë nga Lindja dhe në veçanti islami. Në një vend të lirë si ky i yni, ku çdokush mund të thotë mendimin e tij, është mëse e predikueshme që do të ketë njerëz që shprehin ndjenjat e tyre në format më ekstreme, duke shkelur dhe fyer ndjesitë e të tjerëve. Biles precedente janë vendosur, kur ka patur edhe persona të atillë që kanë kërkuar të ndërtojnë kampe përqëndrimi kundër muslimanëve të këtij vendi apo edhe nxisin pastrime fetare.

Megjithatë kur një deklaratë e cila i mohon ekzistencën grupit më të madh fetar të vendit, siç janë muslimanët, lëshohet nga presidenti i Republikës, atëherë sulmi është i rëndë dhe merr përmasa të frikshme. Një lexuesi të kujdesshëm të historisë, ai i krijon bindjen se në këtë rast nuk kemi të bëjmë më me disa mendje të sëmura të cilat urrejnë diversitetin dhe multikulturalizmin, por në rastin konkret këto mendje janë transplantuar pranë numrit një të Shtetit Shqiptar, i cili sulmon identitetin e shumicës së taksapaguesëve të tij, dhe për më tepër refuzon edhe të kërkoj të falur për këtë.

Shembujt e përshkrimit të hebrejve dhe muslimanëve si të huaj, jo-burimorë dhe bij të krishtërimit gjenden me shumicë nëpër faqet e historisë së Evropës. Ato nisin që në ditët e Tomas de-Torkuemadës në Spanjë, e deri në kohën e Hitlerit dhe Joze Maria Eskrivës, apo dhe në ditët e Sllobodan Millosheviçit në Ballkan. Me idenë se boshnjakët janë të krishterë të konvertuar nga turqit në islam, regjimi i Millosheviçit kreu disa nga masakrat më të egra që kontinenti evropjan ka dëshmuar që nga Lufta e Dytë Botërore. Kujtimet e krimeve të të kaluarës, janë ato që i bënë muslimanët shqiptarë anë e mbanë botës të frikësohen tej mase për të ardhmen e tyre, ndërsa lexonin fjalimin evangjelizues, që presidenti i Republikës së tyre laike, kishte mbajtur në Oksford. Cilësimet mohuese të presidentit, kur ai shprehej se shqiptarët janë të gjithë të krishterë, apo se islami është një fe e huaj dhe jo-burimore, apo edhe rrekjet e kohëve të fundit në politikën shqiptare të cilat heroin tonë kombëtar, Skënderbeun kanë nisur të përshkruajnë si hero të krishtërimit, janë shumë frikësuese por edhe përjashtuese për shqiptarët e përkatësisë muslimane të cilët ndjehen shqiptarë edhe pse nuk kanë ndonjë afinitet me krishtërimin. Të parët e muslimanëve dhe të krishterëve që jetojnë sot në Republikën e Shqipërisë, në fillimshekullin e XXtë, shtetin shqiptar e ndërtuan si një shtet laik, ku gjithëkush do të gjente pjesën e tij. Por fryma e evangjelizimit dhe ç’islamizimit shtetëror, e cila është bërë pjesë e fjalimeve të politikanëve tanë që nga Fatos Nano dhe Moisiu në Tiranë, e deri të Fatos Tarifa në SHBA, janë duke thyer rregullat e lojës, mbi të cilat pararendësit tanë ndërtuan tolerancën dhe bashkëekzistencën ndërfetare.

Fakti që agresioni kundër identitetit të muslimanëve të këtij vendi, sot, bëhet në emër të hyrjes në Bashkimin Evropjan, i cili pas marrëveshjes me Turqinë dëshmoi se nuk ka tradhëtuar idetë e iluministëve, që nga Monteskjë e deri të Volteri, është shumë shqetësues. Pasi nëse Evropa do të ishte një kontinent mesjetar i ngrehur mbi krishtërimin, siç simendimtarët e zotit Moisiu shprehin shpesh në rrëfimet e tyre, atëherë muslimanët e Evropës, ku edhe muslimanët shqiptarë nuk bëjnë përjashtim, do ta refuzonin atë.

Pasi kanë vuajtur për disa dhjetëra vite nën sundimin e intolerancës komuniste, muslimanët e Shqipërisë nuk janë më të gatshëm të pranojnë imponimin e dogmave të reja, siç është edhe evangjelizimi shtetëror i politikës dhe historisë së Shqipërisë, e cila në fjalimin kishtar të presidentit udhëtonte mbi një trinitetin mistik, i cili niste që me evangjelizimet e Apostullit Paul në Iliri, për të kaluar në epokën e lavdishme kristjanmbrojtëse të Skënderbeut në Evropë, dhe përfunduar në erën evangjelizuese të shenjtores më të fundit të shtetit të Vatikanit, Nënë Terezën, në kujtim të shenjtërimit të së cilës, z. Moisiu duke thyer sërisht laicitetin e shtetit, i ka imponuar ateistëve dhe muslimanëve të këtij vendi, një ditë festimi zyrtar.